تاریخچه نیلینگ:

نیلینگ برای اولین بار در اوایل دهه 1960 میلادی جهت حفاری تونلی در استرالیا استفاده شد که در آن زمان جهت تثبیت جداره های تونل و طاق آن اقدام به ایجاد گمانه های متعدد داخل سنگ ها و سپس کارگذاری آرماتور و تزریق دوغاب و اجرای مش فلزی و شاتکریت روی آن صورت پذیرفت و از ریزش سنگ و خاک جلوگیری بعمل آمد، بعد ها مهندسین فرانسوی و آلمانی از این روش برای پایدار سازی شیروانی های خاکی و جداره تونل ها و کوله پل ها و دیواره های خاکی گودبرداری شده استفاده نمودند.

امروزه از این روش برای پایدارسازی دیواره های گود، شیروانی های خاکی، پایدارسازی تونل ها، ترانشه های خط آهن و آزادراهها و … استفاده می شود که در ادامه به مراحل اجرای نیلینگ می پردازیم.

روش اجرای نیلینگ:

قبل از شروع کار برای اجرای کلیه روش های پایدارسازی ابتدا آزمایشات میدانی مکانیک خاک و بررسی رفتار خاک و محاسبه سربارهای موجود انجام شده و نتایجات حاصله جهت طراحی نقشه پایدارسازی به تیم طراحی ارایه می شود و تیم طراحی پس از انجام محاسبات لازم نقشه های تایید شده را جهت اجرا به مجری طرح ابلاغ می نماید.

مرحله اول: خاکبرداری

در نخستین گام گودبرداری اولیه را تا عمقی که خاک بتواند در مدت کوتاهی (یک الی دو روز) پایداری خود را حفظ نماید (معمولا به عمق یک الی دو متر) انجام می دهیم. نکته قابل توجه این است که خاکبرداری باید به صورت مرحله به مرحله و با توجه به شرایط خاک در طول های مشخص و اصطلاحاً به صورت دندان موشی انجام پذیرد.

مرحله دوم: رگلاژ دیواره و نصب مش فلزی

در دومین گام دیواره خاکی حاصل از خاکبرداری باید توسط کارگران مجرب تحت نظر مهندسین متخصص رگلاژ شود و در این مرحله بیرون زدگی های خاکی موجود حذف شده و سطح خاک برای نصب مش فلزی مسطح می شود سپس مش ها در ابعاد مورد نیاز برش داده شده و توسط میخ (معمولاً از جنس آرماتور سایز14) روی خاک متصل میگردد، باید توجه داشت طول میخ های نگهدارنده مش با توجه به شرایط خاک و احتمال وجود تاسیسات شهری از 30سانتیمتر الی 100 سانتیمتر متغیر می باشد همچنین هنگام نصب مش روی دیوار خاکی باید توجه داشت مش فلزی نباید به خاک چسبیده و حداقل باید با سطح خاک دیواره 5 سانتیمتر فاصله داشته باشد.

مرحله سوم: اجرای شاتکریت

در سومین گام پس از نصب و محکم کردن مش ها توسط میخ، روی مش با یک لایه شاتکریت (ضخامت 10 سانتیمتر) پوشیده و حفره های ناشی از خاکبرداری و رگلاژ جدار گود توسط شاتکریت پر می شود و دیواره گود آماده مرحله حفاری می شود.

مرحله چهارم: جانمایی و حفاری گمانه ها

در چهارمین گام پس از گیرش اولیه شاتکریت اجرا شده، گمانه ها جهت حفاری طبق نقشه های ابلاغی جانمایی می شود و حفاری تا عمق مشخص طبق نقشه ها صورت می پذیرد. باید توجه داشت قبل از انجام حفاری باید استعلامات تاسیسات شهری (کابل برق، کابل تلفن، لوله گاز، لوله آب و فاضلاب و…) صورت پذیرد و از عدم برخورد سرمته حفاری با تاسیسات شهری اطمینان حاصل نمود.

مرحله پنجم: نصب نیل و تزریق

در پنجمین گام پس از حفاری گمانه ها، نیل مورد نظر که از قبل آماده سازی شده است، داخل گمانه جایگذاری میگردد و دور آن معمولا با گچ پلمپ یا اصطلاحاً پک می شود سپس دوغاب ساخته شده که معمولا از ترکیب آب و سیمان (طبق طرح اختلاطی که در نقشه ها طراحی شده) تهیه شده، توسط پمپ تزریق با فشار مورد نیاز تزریق میگردد.

توضیح اینکه منظور از آماده سازی نیل، قرار دادن شلنگ های رفت و برگشت دوغاب و نصب سنترلایزر به فواصل معین (جهت ایجاد فاصله بین آرماتور و خاک جدار گمانه) می باشد.

مرحله ششم: نصب هد نیل

در آخرین گام پس از اینکه دوغاب تزریق شده به گیرش اولیه خود رسید صفحه فولادی و واشر زاویه دار روی نیل قرار گرفته و توسط مهره نگهدارنده محکم می شود و سپس همه مراحل تا رسیدن به رقوم کف گود تکرار می شود.

مزایا و معایب:

از مزایای اصلی روش نیلینگ می توان به امکان تقویت طرح حین اجرا اشاره کرد، همچنین در این روش بهره وری از فضای موجود به حداکثر رسیده و مراحل بعدی عملیات عمرانی به راحتی قابل اجرا می باشد، ضمناً در این روش عملیات گودبرداری و پایدارسازی به صورت همزمان صورت می پذیرد و معمولا هزینه و مدت اجرای روش نیلینگ نسبت به سایر روش های پایدار سازی کمتر می باشد.

از معایب این روش می توان به نیاز به اخذ مجوز از همسایگان مجاور و همچنین آلودگی صوتی ماشین آلات اشاره کرد.